Du temps où l’expression «joue la folie» avait cours
j’ai entendu ce conseil de survie mieux connu :
«entre en marchant dans le jardin des fous».
Afin de ne pas la contredire,
je l’ai comprise à ma guise :
Je suis devenu tellement fou
que j’entre et me promène
sur la terre brûlée des humains.
D’autres plus forts que moi
deviennent son cerf carbonisé.
Une sorte de symbole fondu.
Sur leurs bois tout noircis
s’étend l’avenir.
Les universités forment des devins
spécialisés dans la lecture
des bois brûlés.
Moi je ne suis pas devin.
À la vue des cadavres roussis
je pleure seulement.
Je vois mon avenir.
Ο ΤΡΕΛΟΣ ΤΟ ΕΛΑΦΙ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΤΗΣ
Για να μην πάει κόντρα, στην ρήση «παίξ’ το τρελός»
την ερμήνευσε κατά το δοκούν:
Έγινε τόσο τρελός
που μπαίνει και βαδίζει
στην καμένη γη των ανθρώπων.
Κάποιοι με περισσότερα κότσια
γίνονται το απανθρακωμένο της ελάφι.
Κάτι σαν χωνεμένο σύμβολο.
Στα καρβουνιασμένα κέρατά τους
απλώνεται το μέλλον.
Πανεπιστήμια βγάζουν μάντεις
αλλεργικούς στη φωτιά,
ειδικούς στην ανάγνωση
καμένων κεράτων.
Αυτός δεν είναι τέτοιος μάντης.
Στη θέα των καψαλισμένων κουφαριών
απλώς δακρύζει.
Βλέπει το μέλλον του.
